Anatomia

OCZY

Choć w całkowitych ciemnościach kot widzi równie źle jak człowiek, wystarczy najsłabsze oświetlenie, by mógł wyruszyć na polowanie. Zdrowe oko zwierzęcia jest czyste. Pojawienie się jakiejkolwiek wydzieliny oraz zaczerwienienie, opuchnięcie lub przesłonięcie części gałki ocznej trzecią powieką świadczą o schorzeniu. Trzecia powieka zwana migotką jest narządem chroniącym oko kota. Normalnie widac tylko jej pigmentowany brzeżek w przyśrodkowym kącie oka. Kot podobnie jak ludzie zdolny jest do widzenia dwuocznego. Oznacza to, że pola widzenia obu oczu zachodzą na siebie w zakresie 130 stopni ( całkowity zakres pola widzenia kota wynosi 285 stopni, a u człowieka 210 stopni). Widzenie dwuoczne jest niezwykle istotnym atrybutem łowcy, ponieważ musi on bezbłędnie ocenić odległość dzielącą go od ofiary.W nocy oczy kota nabierają charakterystycznego zielonkawego lub złotego blasku. Efekt ten spowodowany jest szerokim otwarciem źrenic i odbijaniem się światła od nabłonka rogówki. Szczelinowa budowa kociej źrenicy zabezpiecza siatkówkę przed zbyt wielkim natężeniem światła.

WĄSY I WŁOSY CZUCIOWE

Zasługują one na szczególną uwagę. Są to włosy zatokowe, usytuowane po obu stronach nosa - tzw. wąsy, a także włosy czuciowe znajdujące się na krawędziach powiek. Włosy czuciowe zwane sa także zatokowymi, ponieważ w ich torebce włosowej znajduje się zatoka żylna, do której dochodzą liczne zakończenia nerwowe. Dzięki takiej budowie włosy te są niezwykle czułymi receptorami dotyku i odgrywają ważną rolę w orientowaniu się kota w otoczeniu. Umożliwiają mu one postrzeganie w ciemności, wprawdzie tylko na niewielką odległość, ale jeszcze przed dotknięciem różnych przeszkód. Niezależnie od włosów czuciowych kot ma doskonale rozwinięty zmysł dotyku na całej powierzchni ciała

USZY

Są bardzo wraźliwe, zwierzę słyszy lepiej nawet od psa. Kot ma możliwość obracania małżowiny usznej w kierunku dźwięku, dzięki temu fale dźwiękowe są skupiane a następnie przewodzone w dół do bębenka, celem transmisji do ucha wewnętrznego. Małżowina uszna pozwala kotu także na ocenę kierunku i odległości z jakiej dochodzi dźwięk. Wykazano, że kot rozróżnia z 18 m źródła dźwięku. Kocie uszy rejestrują 47 000 drgań na sekundę( psy do 100 000 ), a ludzkie zaledwie ok 20 000. Ucho wewnętrzne jest także narządem pomocnym w utrzymaniu równowagi. Kiedy jego kanały i zagłębienia wypełnione cieczą są pobudzane na skutek nachylania i obracania, kot może podjąć działania przywracające jego ciało do pozycji normalnej. Ta funkcja ucha ma fundamentalne znaczenie dla zwinnego, chodzącego po drzewach zwierzęcia, i z tego też powodu kot ma reputację osobnika, który zawsze spada na cztery łapy.

KRĘGOSŁUP

Wszystkie kręgi kociego kręgosłupa są ze sobą znacznie luźniej połączone niż kręgi kośćca ludzkiego i jest ich więcej, co wynika z faktu posiadania przez to zwierzę ogona. Dodatkowo kot nie ma kości krzyżowej, jedynie bardzo zredukowany fragment tkanki obojczykowej, tkwiący głęboko w mięśniu piersiowym. Te wszystkie cechy składają się na niesamowitą giętkość kociego kręgosłupa i możliwość manewrowania ciałem w sposób umożliwiający mu przeciśnięcie się przez najmniejszą szczeliną. Ułatwia także skręt ciała i przyjęcie właściwej pozycji przy lądowaniu. Mózg znajdujący się w czaszce oraz rdzeń kręgowy, przebiegający przez otwory kręgowe tworzące kanał kręgowy, stanowią wysoce wrażliwy ośrodkowy układ nerwowy.

KOŃCZYNY

przednie: połączone są z tułowiem za pośrednictwem łopatki mięśniami i ścięgnami w sposób umożliwijący ruch. Obojczyk jest cienką , podłużną kostką, która nie wzmacnia szkieletu, tylko otoczona jest mięśniami. Gdy zatem, co się niekiedy zdarza, podnosimy kota do góry tylko za przednie kończyny, wisi on całym ciężarem ciała na mięśniach i ścięgnach. Jeśli kot się wówczas broni, a do tego jest bardzo ciężki, może dojść do naciągnięcia mięśni, wywołującego niekiedy długo utrzymującą się kulawizną.
tylne: połączenie kończyn tylnych z tułowiem jest znacznie mocniejsze. Tworzy je sprężysty staw biodrowy położony między kością krzyżową a miednicą.

SZKIELET KOTA

UKŁAD WEWNĘTRZNY

UKŁAD NERWOWY